Spotkanie z Verą i Piotrem

Poobiednie popołudnie. Siadam w  fotelu, Frania przysiada na poręczy i domaga się głaskania. Miron rozłożył się na kanapie i zapadł w błogi sen. Polana w kominku trzaskają, w domu jest miło i przyjemnie. Niby jestem w swoim domu, a myśli moje zostały w zupełnie innym, oddalonym od nas 30 minut jazdy samochodem.


Kiedy zamykam oczy cały czas widzę zupełnie pusty duży pokój, a na jego środku stojące stare sztalugi znanego rysownika Szymona Kobylińskiego. W tym pokoju powstanie pracownia jego wnuczki Very Kobylińskiej, która jakiś czas temu porzuciła stolicę dla Warmii.

- Coś w tym domu jest niesamowitego - powiedziałam do Wojtka, kiedy wracaliśmy od Very Kobylińskiej i Piotra Nowakowskiego. Dom z duszą, który tak mnie oczarował, że nie wyciągnęłam aparatu bojąc się że czar  pryśnie, że umknie mi coś z rozmowy z gospodarzami.

Siedząc przy stole, na pięknych starych krzesłach poczułam się tak jakbym naglę znalazła się w Serbinowie z filmu Noce i Dnie, lub w dworze gdzie były grane Panny z Wilka, a może to było w Panu Tadeuszu :-)

Nie przypomina on domu z sesji zdjęciowych Weranda Country, czy też wnętrzarskich programów telewizyjnych. Nie ma tam bielonych podłóg, ułożonych równo  poduszek i tego całego plastikowego blichtru, ale jest taki prawdziwie dworkowy, jakby czas stanął w miejscu.

Miła rozmowa przy stole z normalnymi ludźmi, nie przesiąkniętymi warszawskimi manierami, z podobnymi naszym poglądom na temat wsi była czystą przyjemnością.

Vera Kobylińska oprócz tego, że maluje i rzeźbi, prowadzi z mężem pensjonat dla koni, które odeszły już na zasłużoną emeryturę i zostają u nich aż do śmierci.

Sfora psów, głównie kundelków, towarzyszących nam podczas spaceru. Piękna kapliczka w starym sadzie i konie na pastwisku, które na pewno nie pójdą do rzeźni. Raj - pomyślałam- tak musi wyglądać raj.
Myślę sobie, że to nie była ostatnia wizyta. Następnym razem muszę zabrać z sobą marchewki dla koni.

To był piękny czas, spędzony z pięknymi ludźmi.